plak

kimilerimizin hayatı bozuk plak gibi. aynı noktalarda tekrarlayıp duruyoruz, takılı kalıyoruz, hep benzer dertlere sürüklüyoruz kendimizi. plak dönüyor, hep aynı nota ve aynı anlamsız seste. bizim başımız dönüyor, yüreğimiz burkuluyor, acılanıp, tövbeleniyoruz ancak vazgeçmiyoruz.  iğneyi en başa koyup tekrarlıyoruz, aynı plaktan başka ses çıkarmasını bekliyoruz. bu sırada çiziklerimizin sayısı artıyor, derinleşiyor, çiziklerle yaşamayı öğrenip yine de aynı döndürüyoruz, oysa çember belli, başı sonu belli.

çiziksiz plak olmadığı gibi insan da olmaz. sadece, aynı çiziklerin üzerinden gidip derinleştirmenin anlamı yok. daha derin olunca daha iyi bozuk çalmıyor.